Beşler Senfonisi

Beşler,
Beşler ki en büyükleri
Savaş, barış, aşk, ve dünya…(ve de hüzün!)
Bu hayat aslında onların senfonisi,

Beşlerin başı, belki de her şeyin başı;
AŞK!
Mekânı, tabi ki dünya, ayrılmazı hüzün
ve de barış, savaş ayırt etmez,
Esir alıverir adamı,
Anlaşıldığı üzere vurdumduymazdır biraz

İki zıt abi, savaşla barış
Aynı zamanda uzunla kısa, akla kara
Vazgeçilmezleri hüzünle aşktır.
Neresi olursa olsun şu iki bacaksız,
Elbet içlerinde vardır.
Fazla söze ne gerek;
İkisi de yoksa,
Acı olsa da gerçek;
Eli kulağındadır,
Geliverir koca bir felaket

Zira savaşta aşk olmazsa,
bilinmez kıymeti barışın
Barışta aşk olmazsa,
bilinmez kıymeti insanın.
Hüzün de kuyruk gibidir,
Üzdüğü kadar da güç verir.
Sırf onla çekilmez hayat ama,
Sonuçta bir cacığa benzemez onsuz da

Ve mekânın ağası dünya,
En babacan odur,
Kucaklayan ayrım yapmayan o,
Ne insandan “kira” diye inlemiştir,
Ne de boşandığı güneşten “nafaka”
Çok alçak gönüllüdür kendisi
Nitekim o, insan dünyalarının efendisi

Her taraftan fışkırıyor,
Akıyor, notalar oluk oluk
Beşler durmadan ruhu yıkayıp, besliyor
Aşkla hüzün yan yana soloda,
Savaşla barış ortada
Şu şenliğe eşlik ediyor,
Dünya da dönüp, dans ederek
Onlar beşler,
Beşler ki;
Bu hayat aslında onların sadece bir senfonisi…